Alles is weer normaal. Toch?

Alles is weer normaal. Toch?

Jaren geleden maakte je een miskraam mee.

Wat is herkenbaar voor jou?

Je wist niet beter dan gewoon wat extra maandverband inslaan, even rustig aan doen maar vooral gewoon weer doorgaan met het gewone leven. Maar toch…

Of je liet zo min mogelijk merken aan anderen dat je verdrietig was. Hoewel je ‘s nachts wakker lag en in je eentje huilend de ochtend zag komen. Je deed alsof je prima geslapen had. De volgende dag ging het beter. Of toch…

Of je voelde je vreselijk maar dacht ‘wat is nou een miskraam. Ik heb het niet eens gezien. Kom op, niet aanstellen. Het is nou eenmaal zo bepaald’. Je gevoel van verdriet mocht er van jezelf niet zijn en dus je deed je je masker op en ging verder. En toch…

Vorige week sprak ik Nanda. Ze had jaren geleden een miskraam mee gemaakt.

Nanda is een opgewekte positieve dame en bekijkt het leven kleurig. Ze is een echte aanpakker, lekker nuchter en erg behulpzaam. Het is haar niet snel teveel.

Ze vertelde dat ze een beetje zoekend is. Ze wilde misschien van baan veranderen. Ze merkte dat ze niet helemaal lekker in haar vel zat, alles koste haar net wat meer energie dan ze gewend was. Ze dacht hier veel over na maar daar niet goed uit. Ze wilde gewoon weer meer energie ervaren maar dat lukte haar niet echt lekker. Ze had al van alles geprobeerd maar bleef cirkeltjes draaien in haar hoofd.  

Nanda vertelde van haar miskraam die ze had gehad. Dit was al lang geleden en ze had niet echt het idee dat dit haar nu nog in de weg stond. Ze vertelde dat het toen zeker wel verdrietig was, maar dat ze daarna ook gewoon weer verder kon. Na de miskraam werd ze immers al snel weer zwanger en die zwangerschap ging voorspoedig. Ze mocht drie kinderen krijgen.

En toch, zo af en toe twijfelde ze of ze wel voldoende aandacht had gegeven aan haar miskraam. Zou die miskraam van lang geleden nu nog impact hebben? En hoe dan? Elke keer als ze voor wat grotere keuzes stond, kwam de miskraam weer even voorbij in haar hoofd. Niet heel heftig maar toch gewoon weer als gedachte. Bijvoorbeeld tijdens een scholing op haar werk waarbij ze een opdracht moest doen over belangrijke gebeurtenissen in haar leven, toen kwam de miskraam ook weer voorbij. Het voelde best apart maar het belemmerde haar ook weer niet. Ze  merkte gewoon op dat de miskraam zo nu en dan weer in haar gedachten kwam maar niet goed kon duiden wat ze er dan mee moest. En of ze er iets mee moest. Maar ze wilde er wil iets mee.

Ze had in ieder geval geen zin in een lang hulpverleningstraject. Wel de behoefte om uit te zoeken wat het zou brengen als ze toch maar eens gerichte aandacht ging geven aan haar miskraam van jaren geleden.

Het zette Nanda aan het denken. Ze merkte wel de behoefte om uit te zoeken wat gerichte aandacht geven aan haar miskraam haar zou brengen. En dus koos ze ervoor om het kortdurende traject te volgen bij Stilbegin Coaching.

De belangrijkste redenen voor haar waren;

· Een geruststellend gevoel dat ik mezelf serieus neem in de signalen die ik dus toch zo af en toe opmerk dat de miskraam dus toch op een bepaalde manier meespeelt in mijn leven.

· Door specifieke aandacht te geven aan de miskraam om zo van die onbestemde ‘moet ik er dan toch nog iets mee gedachtes’ af te komen.

· Het korte en gerichte programma van Stilbegin Coaching dat niet langslepend is en goed in te passen is in de agenda.

Wil jij dit ook? Gun jezelf dan het individuele traject waarin je persoonlijk groeit, je op een bijzondere manier stilstaat bij je miskraam en meer ruimte ervaart en heel veel mooie inzichten opdoet.

 Je zult merken dat dit onvergetelijk is en je met vertrouwen en rust vooruit kan.

Een warm welkom voor jou.

Groetjes,

Annemarie van Stilbegin Coaching.