`Doorgaan lukt ergens wel, maar er knaagt toch iets...’

`Doorgaan lukt ergens wel, maar er knaagt toch iets...’

“Het liefst ga ik gewoon door. Niet teveel over nadenken en de dingen doen die ik altijd deed. Zo snel mogelijk wil ik weer werken. En ik wil afspreken met vriendinnen. Het sporten pak ik ook weer op. Ik praat er over met mijn man en met wat vrienden, voor de rest geloof ik het wel. Ik wil ook gewoon door. Het lukt me ergens ook nog. Toch knaagt er iets.

Het lijkt alsof alles gewoon meer energie vraagt. Soms zit ik in een meeting op het werk en voel ik zomaar uit het niets enorme hoofdpijn opkomen, zo erg dat het me hindert om gewoon na te denken, heel irritant. Ik snap het niet, mijn hoofd lijkt veel sneller vol te zitten. Af en toe neem ik paracetamol of ga eerder slapen. Zo probeer ik door te gaan.

Iets in mij zegt dat ik die miskraam goed wil verwerken. Maar ja, hoe verwerk je nou zo iets? En moet je het dan verwerken? Verwerken vind ik ook weer zo’n groot woord. Toch voel ik dat ik er iets mee moet. En dat wil ik ook. Maar wat? En hoe?”

Lizette zoekt naar de juiste woorden. Een kort inkijkje in een van de kennismakingsgesprekken van de afgelopen weken.

Met een beetje verzet en schaamte had ze toch maar even een mailtje gestuurd of ik nog wat tips had om deze miskraam goed te verwerken. Binnen een aantal dagen hadden we een telefoongesprekje.

Lizette probeerde woorden te geven aan haar gevoel, wat haar bezig hield en hoe ze het graag zou willen. En ze zocht naar handvaten.

En ja! Die handvaten kon ik haar geven, in het kennismakingsgesprek dus al. Na het telefoongesprek merkte ze al een opgelucht gevoel. Ze had nog niet echt op zo’n manier gepraat over haar miskraam, over hoe zij het beleefde en hoe ze zocht naar manieren om verder te gaan op een manier die wél bij haar paste.

Lizette besloot om het traject te gaan volgen en kon snel terecht. Tijdens onze eerste ontmoeting merkte ze ook wel wat spanning maar dat was al snel weg. We dronken samen koffie en gingen aan de slag. De tijd vloog voorbij. Tijdens haar eerste dagdeel besefte ze hoeveel liefde ze had voor deze miskraam. Ze merkte dat de onrust die ze steeds weer ervaarde als ze aan haar miskraam dacht nu veel meer rust gaf.

“Ik huil wel, maar ik voel me zoveel lichter. Ik ben gewoon blij en dankbaar hoe ik me nu voel.”

Zo intens mooi hoe worstelende vragen om kunnen buigen in geruststellende gevoelens. En soms via opluchtende tranen gaan.

Misschien wil jij diep van binnen je ook wel rustiger voelen. En tegelijkertijd de herinnering aan de hoop die je had en het verlies dat je leed toch ook weer niet vergeten.

Verlang je ernaar om weer je dingen te kunnen doen zonder het zware gevoel van de miskraam steeds een domper op alles legt? Maar vind je eigenlijk dat je het eerst zelf moet kunnen oplossen voordat je aan de bel trekt?

Lieve jij, misschien lees jij dit en denk je; ‘dit gaat over mij!’.

Ik nodig je uit om gewoon je gevoel serieus te nemen en je verhaal te vertellen. Ik luister graag naar je en met alle liefde lopen we even samen op. Zodat jij weer de dingen kan doen zoals je die graag wilt. Zonder dat het je teveel energie kost.

Stilbegin Coaching werkt met een kortdurend traject. Geen lang zwaar hulpverleningstraject maar effectief en specialistisch gericht op een krachtig herstel na jouw miskraam.

Spreek ik je binnenkort? Vul hier het contactformulier in.

Lieve groet, Annemarie